Ενός κακού μύρια έπονται. Κεντρικό ζητούμενο στο νόμο Διαμαντοπούλου ήταν ο κυβερνητικός έλεγχος των διοικήσεων των πανεπιστημίων, μέσω της επιβολής ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού συστήματος ανάδειξής τους. Κανένα διοικητικό πανεπιστημιακό όργανο σήμερα, σύμφωνα με το νόμο αυτόν, δεν εκλέγεται με ανοικτή, δημοκρατική, άμεση και καθολική ψηφοφορία, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
Τα Συμβούλια Ιδρύματος, κατά το ήμισυ εκλέγονται από το σώμα των καθηγητών, (φοιτητές και προσωπικό αποκλείονται πλέον από κάθε εκλογική διαδικασία) και κατά το ήμισυ διορίζονται από τα «εκλεγμένα» μέλη. Ακόμη κι αυτή η εκλογή όμως των μισών μελών των Συμβουλίων, γίνεται μέσω του αμφισβητούμενου, αμφιλεγόμενου, όσο όμως και εξαιρετικά σπάνιου στη διεθνή εκλογική πραγματικότητα συστήματος της ταξινομικής ψήφου, καθώς και μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, με μια πλατφόρμα μάλιστα κλειδωμένη, την οποία έχει ετοιμάσει το υπουργείο Παιδείας, κατά τρόπο ώστε κανείς να μην μπορεί να αποδείξει ότι έγινε νοθεία, όπως και κανείς να μην μπορεί να διαβεβαιώσει για το αντίθετο, ότι δηλαδή δεν έγινε.
Αν μάλιστα στην όλη διαδικασία, προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι οι εκλογές των σημερινών Συμβουλίων έγιναν σε μια εποχή που η πανεπιστημιακή κοινότητα βρισκόταν, λόγω νόμου Διαμαντοπούλου, σε εμπόλεμη κατάσταση με την κυβέρνηση, εξηγούνται εύκολα τα... φιλοκυβερνητικά αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των σημερινών εσωτερικών μελών των Συμβουλίων.
Το Συμβούλιο Ιδρύματος που προκύπτει με τον τρόπο αυτόν, ούτε ελέγχεται στο εξής από κανέναν, ούτε και απολογείται σε κανέναν. Η εποχή που συλλογικά όργανα, δημοκρατικά εκλεγμένα και με αναφορά στις Σχολές και τα Τμήματα του ιδρύματος, ήλεγχαν τη διοίκηση των πανεπιστημίων, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το Συμβούλιο αυτό όμως, έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα να... διορίζει ουσιαστικά τον πρύτανη, αφού έχει από το νόμο το προνόμιο να προεπιλέγει δύο εως τρεις από τους υποψήφιους πρυτάνεις, με κριτήρια αποκλεισμού των υπολοίπων, που αυτό το Συμβούλιο από μόνο του αποφασίζει και εν κρυπτώ από την πανεπιστημιακή κοινότητα εφαρμόζει. Έτσι, αφού αποκλείονται από το Συμβούλιο οι μη πρόθυμοι, δηλαδή οι αντιφρονούντες, οι δυο έως τρεις «επικρατέστεροι» και εγκεκριμένοι ως προς τα «φρονήματά» τους υποψήφιοι για τη θέση του πρύτανη, τίθενται σε ψηφοφορία από το σώμα των καθηγητών, το οποίο και επιλέγει εκείνον που θεωρεί καλύτερο.
Ο πρύτανης που αναδεικνύεται τέλος με τον τρόπο αυτόν, διορίζει στη συνέχεια κι αυτός με τη σειρά του τους αναπληρωτές πρύτανη.
Στην περίπτωση του ΑΠΘ μάλιστα ειδικότερα και μόνο σε αυτό, ο αυταρχισμός του Συμβουλίου Ιδρύματος κατά τις πρόσφατες πρυτανικές εκλογές, ξεπέρασε κάθε όριο. Αφού αναμένεται από το ΣτΕ η απόφαση για την ακύρωση αυτών των εκλογών, στις οποίες με πρωτοβουλία του Συμβουλίου του ΑΠΘ, αποκλείστηκε από τις διαδικασίες ανάδειξης νέου πρύτανη ο εν ενεργεία τότε πρύτανης, ως ανεπιθύμητος προφανώς, κατά παράβαση του ίδιου του νόμου Διαμαντοπούλου.
Ίσως τώρα να γίνονται περισσότερο φανεροί οι λόγοι που οι πρυτάνεις που αναδείχθηκαν με τις διατάξεις του νόμου Διαμαντοπούλου είναι κατά... διαβολική σύμπτωση από απλώς φιλοκυβερνητικοί, έως φίλοι του πρωθυπουργού. Αυτός είναι και ο λόγος που ο παραιτηθείς αναπληρωτής πρύτανη του ΑΠΘ, διορισμένος ων, εξέφρασε τις απαράδεκτες απόψεις του για τη φασιστοποίηση όσων βρίσκονται σε εξουσία, καθώς και για την αναγκαιότητα της σφαλιάρας σε έναν λαό που μόνο από τέτοια καταλαβαίνει.
Εαν οι αναπληρωτές πρύτανη ήταν εκλεγμένοι, όπως προ του νόμου Διαμαντοπούλου, δεν υπήρχε περίπτωση ένας τέτοιος υποψήφιος, με τέτοιες επικίνδυνες αντιλήψεις για τη δημοκρατία και τους Έλληνες, να είχε ποτέ εκλεγεί δημοκρατικά από ένα σώμα πανεπιστημιακών.
Δεν πρέπει βεβαίως να ξεχνάμε ότι όπως ο συγκεκριμένος πρώην αναπληρωτής πρύτανη, με τις συγκεκριμένες αντιλήψεις, ασκούσε μέχρι χτες ανενόχλητος διοίκηση στο ΑΠΘ, έτσι και από σήμερα έχει επιστρέψει στις αίθουσες διδασκαλίας, διδάσκοντας στους φοιτητές και τις φοιτήτριές του την τέχνη της... σφαλιάρας.
* Ο Γιάννης Μυλόπουλος είναι Καθηγητής και πρώην Πρύτανης ΑΠΘ
tvxs