Δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ μετά τη δικτατορία τέτοιοι πρυτάνεις, που να ατιμάζουν τα δημόσια πανεπιστήμια απαγορεύοντας στους φοιτητές τους να μπουν στις σχολές τους και να πραγματοποιήσουν συνελεύσεις. Πρυτάνεις που συναγωνίζονται σε βιαιότητα και αυταρχισμό ακόμα και εκείνους που διοικούσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ τα πανεπιστήμιά τους στις ΗΠΑ με τις κάνες της εθνοφυλακής.
Αν διέθεταν την ελάχιστη αξιοπρέπεια του ακαδημαϊκού, αν συναισθάνονταν την ιστορία του ελληνικού πανεπιστημίου έστω και λίγο, θα είχαν ήδη παραιτηθεί.
Αλλά αν πάλι διέθεταν τέτοια “χαρίσματα” δε θα είχαν δεχτεί να εκλεγούν με ένα σύστημα ταυτόσημο ως προς τις προβλέψεις του με αυτό εναντίον του οποίου διαμαρτύρονταν οι φοιτητές στο Χονγκ Κονγκ σε ό,τι αφορά την προεπιλογή των υποψηφίων. Τέτοια δημοκρατική “μεταρρύθμιση” πραγματοποίησαν πριν χρόνια οι Διαμαντοπούλου- Σπηλιωτόπουλος υπό τις ευλογίες των μελλοντικών κυβερνητικών εταίρων.
Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου και σε άμεση συνέργεια με την ακροδεξιά κλίκα του Σαμαρά, οι εν λόγω πρυτάνεις, αφού μάλιστα είχαν προβεί- κάποιοι εξ αυτών- και σε υποδείξεις για διάλυση των φοιτητικών παρατάξεων προς δόξα των διορισμένων από τη χούντα διοικητικών συμβουλίων προβαίνουν σε μια πρωτοφανή για τα δημοκρατικά ήθη της χώρας και των πανεπιστημίων επίδειξη σκοταδισμού και αυταρχισμού: κλειστά τα πανεπιστήμια, απαγόρευση του ακαδημαϊκού έργου, τμήμα του οποίου από ιδρύσεως των δημοσίων πανεπιστημίων στο δυτικό κόσμο είναι και η πολιτική ζύμωση και δράση.
Την ώρα που η αντίσταση της κυβέρνησης στην τρόικα αποδεικνύεται χάρτινη όπως ήταν αναμενόμενο, την ώρα που στα εθνικά θέματα η νέα εθνικοφροσύνη μετατρέπεται για άλλη μια φορά σε πλήρη αδυναμία χάραξης πολιτικής, την ώρα που η πολιτική ζωή βυθίζεται ολοένα περισσότερο σε έναν τοξικό βούρκο, η καταστολή και οι κορώνες περί “τρομοκρατίας”, “αναρχίας” κλπ στοχεύουν στη συσπείρωση ενός δεξιού ακροατηρίου. Φρούδες ελπίδες που όμως τροφοδοτούν σκοτεινές πρακτικές.
Το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει να κάνει πίσω. Δημόσια πανεπιστήμια με πρυτάνεις που ντροπιάζουν το ακαδημαϊκό ήθος και διοικούν πάνω στις ασπίδες των ΜΑΤ δεν υπάρχουν. Οι φοιτητές αλλά και η νεολαία γενικότερα δικαιούνται σε τέτοιες περιστάσεις να καταλαμβάνουν τις σχολές τους και να μετατρέπουν τα πανεπιστήμια σε χώρους ελεύθερης ακαδημαϊκής και πολιτικής ζύμωσης. Δικαιούνται να συνεδριάζουν και να αποφασίζουν.
Και να αφήνουν τα κανάλια να σκούζουν και τους πρυτάνεις της ντροπής να προσφεύγουν στις φιλόξενες αγκαλιές των εθνικών εργολάβων- καναλαρχών- τραπεζιτών και των ακροδεξιών πολιτικών ενεργούμενων των παραπάνω. Στο κοντινό μέλλον θα αποτελούν άλλη μια μελανή σελίδα του τμήματος εκείνου του ακαδημαϊκού κόσμου της χώρας που πάντα συναγελάζονταν με κάθε εξουσία προκειμένου να επιτύχει φτηνές καριερίστικες φιλοδοξίες.
tvxs