Ό,τι και αν γράφτηκε τις τελευταίες ημέρες,με αφορμή ένα στημένο θέμα που
παρουσίασε ως θύμα έναν μαθητή που δήθεν εκδιώχθηκε από τη σχολική κοινότητα, εξαιτίας της αγάπης του για την πατρίδα και πέρα από τη χαρά των πατριδοκάπηλων που το χρησιμοποίησαν για να φανούν ως κυνηγημένοι, μεγαλύτερη σημασία έχει η ανεπάρκεια της έγκαιρης αντιμετώπισης αυτών των καταστάσεων και η βαθύτερη εισβολή του φασισμού και του ρατσισμού στο σχολείο.
Πρόκειται για την επικράτηση ενός τραμπούκικου ψευδοπατριωτισμού, ένα φαινόμενο που έχει επηρεάσει όλη την ελληνική κοινωνία, αλλά έχει εισβάλει πρωτίστως στο πιο ευαίσθητο κομμάτι που είναι η νεολαία, κάτι που γίνεται φανερό και στο σχολικό περιβάλλον. Νέοι που αντιδρούν αποσπασματικά, ενίοτε προβάλλοντας παρωχημένες ιδέες και συντηρητικές συμπεριφορές ως πρότυπα αντίστασης απέναντι σε έναν κόσμο που τους επιτίθεται από την πίσω πόρτα. Πώς να ερμηνεύσει κανείς αυτόν τον διακαή πόθο, να γίνεται έπαρση της σημαίας σε ένα σχολείο που έχει υποστεί τεράστια υποβάθμιση, τόσο στο ίδιο το γνωστικό αντικείμενο που προσφέρει όσο και στις υποδομές του;
Και δεν θα ήταν σωστό να στοχοποιήσει κανείς έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ή οργάνωση, όπως τη Χρυσή Αυγή για παράδειγμα, που δημιουργεί θύλακες στα σχολεία, όταν ο αποπροσανατολισμός και η συντηρητική αναδίπλωση αποτελεί κανόνα τόσο για τη μαθητική κοινότητα, όσο και για τους ίδιους τους γονείς. Αυτές τις αγανακτισμένες φωνές δεν μπορεί να τις περιορίσει κανείς, καθώς έτσι θα ξεχάσει τη γενικευμένη διάκριση που διέπει κατά κανόνα το ίδιο το σχολικό περιβάλλον και γίνεται κυρίαρχη τάση που δημιουργεί με τη σειρά της στερεοτυπικές συμπεριφορές.
Και είναι και η ίδια η διάκριση του συστήματος διδασκαλίας που χωρίζει τους μαθητές σε καλούς και κακούς, σε μαθητές οικογενειών με οικονομική επιφάνεια και κοινωνική καταξίωση, σε μαθητές από το αστικό κέντρο και τα χωριά, σε Έλληνες και αλλοδαπούς μαθητές. Σε μαθητές που παίρνουν τα γράμματα και «κουμπούρες», έτσι για να υπάρχει μια κατηγοριοποίηση και να λειτουργεί καλύτερα το πράγμα. Σε αυτή τη διάκριση βρίσκει έδαφος ο ρατσισμός και κάνει αυτούς που έχουν χαρακτηριστεί ως δυνατοί να λειτουργούν επιθετικά και όσους είναι αδύναμοι να εκφράζουν την άμυνά τους και να χρησιμοποιούν άλλους ως εξιλαστήρια θύματα.
Είναι γνωστές περιπτώσεις όπου παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με τη διάκριση, τη ρατσιστική συμπεριφορά λόγω εμφάνισης, φύλου, καταγωγής, οικονομικής επιφάνειας, στοιχεία που βρίσκουν δυστυχώς και την κοινότητα των εκπαιδευτικών αμήχανη και ανέτοιμη να τα αντιμετωπίσει. Και δεν είναι βέβαια καινούργια φαινόμενα, απλώς τώρα χρησιμοποιούν σύγχρονα στοιχεία για να θυματοποιήσουν ή να χρησιμοποιήσουν ως αποδιοπομπαίους τράγους μαθητές με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και πολλές φορές και εκπαιδευτικούς.
Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει μάρτυρες περιστατικών ομοφοβικής βίας, κάτι που παλαιότερα δεν θα τολμούσε κανείς να θέσει. Έχουμε δει παλαιότερα και στην πόλη μας, περιστατικά, όπου γονείς παρακινώντας και τους μαθητές θέλησαν να εκδιώξουν μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες από μία τάξη, παιδιά με αναπηρία από ένα συστεγαζόμενο ειδικό σχολείο, γιατί, όπως υποστήριζαν η αναπηρία των παιδιών επηρέαζε τα «υγιή» παιδιά τους. Έχουμε δει γονείς να επιχειρούν να στήσουν πογκρόμ, γιατί στο σχολείο τους φοιτούν παιδιά αλλοδαπών ή απλώς επειδή αποφασίστηκε να πάνε φοιτήσουν εκεί παιδιά από γειτονικά χωριά της Κατερίνης.
Στην τελευταία περίπτωση, η προβοκάτσια ξεπέρασε κάθε όριο. Και είναι λυπηρό ότι ακόμη και γονείς, αλλά και εκπαιδευτικοί – οργανωμένοι σε συλλόγους γονέων ή στην εκπαιδευτική κοινότητα αντίστοιχα - μπήκαν σε αυτή την κουβέντα, να μιλούν για την ανάγκη έπαρση της σημαίας, όταν η παιδεία υποχρηματοδοτείται σε τέτοιο βαθμό που κινδυνεύει η ίδια της η ύπαρξη. Και απέναντι σε αυτή τη συνειδητή αποστασιοποίηση από την αλήθεια, οφείλει τόσο το ίδιο το σχολείο να προστατεύσει τη δημοκρατική λειτουργία του, να υπερασπίζεται τα κοινωνικά δικαιώματα και πρωτίστως να μη χαμηλώνει το βλέμμα στο φασισμό.
http://e-pieria.gr, Θέμης Κωτούλας
παρουσίασε ως θύμα έναν μαθητή που δήθεν εκδιώχθηκε από τη σχολική κοινότητα, εξαιτίας της αγάπης του για την πατρίδα και πέρα από τη χαρά των πατριδοκάπηλων που το χρησιμοποίησαν για να φανούν ως κυνηγημένοι, μεγαλύτερη σημασία έχει η ανεπάρκεια της έγκαιρης αντιμετώπισης αυτών των καταστάσεων και η βαθύτερη εισβολή του φασισμού και του ρατσισμού στο σχολείο.
Πρόκειται για την επικράτηση ενός τραμπούκικου ψευδοπατριωτισμού, ένα φαινόμενο που έχει επηρεάσει όλη την ελληνική κοινωνία, αλλά έχει εισβάλει πρωτίστως στο πιο ευαίσθητο κομμάτι που είναι η νεολαία, κάτι που γίνεται φανερό και στο σχολικό περιβάλλον. Νέοι που αντιδρούν αποσπασματικά, ενίοτε προβάλλοντας παρωχημένες ιδέες και συντηρητικές συμπεριφορές ως πρότυπα αντίστασης απέναντι σε έναν κόσμο που τους επιτίθεται από την πίσω πόρτα. Πώς να ερμηνεύσει κανείς αυτόν τον διακαή πόθο, να γίνεται έπαρση της σημαίας σε ένα σχολείο που έχει υποστεί τεράστια υποβάθμιση, τόσο στο ίδιο το γνωστικό αντικείμενο που προσφέρει όσο και στις υποδομές του;
Και δεν θα ήταν σωστό να στοχοποιήσει κανείς έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ή οργάνωση, όπως τη Χρυσή Αυγή για παράδειγμα, που δημιουργεί θύλακες στα σχολεία, όταν ο αποπροσανατολισμός και η συντηρητική αναδίπλωση αποτελεί κανόνα τόσο για τη μαθητική κοινότητα, όσο και για τους ίδιους τους γονείς. Αυτές τις αγανακτισμένες φωνές δεν μπορεί να τις περιορίσει κανείς, καθώς έτσι θα ξεχάσει τη γενικευμένη διάκριση που διέπει κατά κανόνα το ίδιο το σχολικό περιβάλλον και γίνεται κυρίαρχη τάση που δημιουργεί με τη σειρά της στερεοτυπικές συμπεριφορές.
Και είναι και η ίδια η διάκριση του συστήματος διδασκαλίας που χωρίζει τους μαθητές σε καλούς και κακούς, σε μαθητές οικογενειών με οικονομική επιφάνεια και κοινωνική καταξίωση, σε μαθητές από το αστικό κέντρο και τα χωριά, σε Έλληνες και αλλοδαπούς μαθητές. Σε μαθητές που παίρνουν τα γράμματα και «κουμπούρες», έτσι για να υπάρχει μια κατηγοριοποίηση και να λειτουργεί καλύτερα το πράγμα. Σε αυτή τη διάκριση βρίσκει έδαφος ο ρατσισμός και κάνει αυτούς που έχουν χαρακτηριστεί ως δυνατοί να λειτουργούν επιθετικά και όσους είναι αδύναμοι να εκφράζουν την άμυνά τους και να χρησιμοποιούν άλλους ως εξιλαστήρια θύματα.
Είναι γνωστές περιπτώσεις όπου παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με τη διάκριση, τη ρατσιστική συμπεριφορά λόγω εμφάνισης, φύλου, καταγωγής, οικονομικής επιφάνειας, στοιχεία που βρίσκουν δυστυχώς και την κοινότητα των εκπαιδευτικών αμήχανη και ανέτοιμη να τα αντιμετωπίσει. Και δεν είναι βέβαια καινούργια φαινόμενα, απλώς τώρα χρησιμοποιούν σύγχρονα στοιχεία για να θυματοποιήσουν ή να χρησιμοποιήσουν ως αποδιοπομπαίους τράγους μαθητές με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και πολλές φορές και εκπαιδευτικούς.
Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει μάρτυρες περιστατικών ομοφοβικής βίας, κάτι που παλαιότερα δεν θα τολμούσε κανείς να θέσει. Έχουμε δει παλαιότερα και στην πόλη μας, περιστατικά, όπου γονείς παρακινώντας και τους μαθητές θέλησαν να εκδιώξουν μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες από μία τάξη, παιδιά με αναπηρία από ένα συστεγαζόμενο ειδικό σχολείο, γιατί, όπως υποστήριζαν η αναπηρία των παιδιών επηρέαζε τα «υγιή» παιδιά τους. Έχουμε δει γονείς να επιχειρούν να στήσουν πογκρόμ, γιατί στο σχολείο τους φοιτούν παιδιά αλλοδαπών ή απλώς επειδή αποφασίστηκε να πάνε φοιτήσουν εκεί παιδιά από γειτονικά χωριά της Κατερίνης.
Στην τελευταία περίπτωση, η προβοκάτσια ξεπέρασε κάθε όριο. Και είναι λυπηρό ότι ακόμη και γονείς, αλλά και εκπαιδευτικοί – οργανωμένοι σε συλλόγους γονέων ή στην εκπαιδευτική κοινότητα αντίστοιχα - μπήκαν σε αυτή την κουβέντα, να μιλούν για την ανάγκη έπαρση της σημαίας, όταν η παιδεία υποχρηματοδοτείται σε τέτοιο βαθμό που κινδυνεύει η ίδια της η ύπαρξη. Και απέναντι σε αυτή τη συνειδητή αποστασιοποίηση από την αλήθεια, οφείλει τόσο το ίδιο το σχολείο να προστατεύσει τη δημοκρατική λειτουργία του, να υπερασπίζεται τα κοινωνικά δικαιώματα και πρωτίστως να μη χαμηλώνει το βλέμμα στο φασισμό.
http://e-pieria.gr, Θέμης Κωτούλας